Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΛΟΣ (Του μοναχού Aidan (Αϊδανού))



visit tracker




ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΛΟΣ
 Του μοναχού Aidan (Αϊδανού)

Ο αδελφός Aidan (Αϊδανός) είναι μοναχός και εικονογράφος. Ανήκει στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Μεγάλης Βρετανίας. Ζει στο ησυχαστήριο των Αγίων Αντωνίου και Cuthbert, στο Shropshire της Αγγλίας. Έζησε τρία χρόνια στην Ελλάδα, δύο εκ των οποίων στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, με το οποίο συνεχίζει να έχει στενή επαφή.

      Συχνά ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα από τα πράγ­ματα που λατρεύουμε. Έτσι οδήγησε και τους μάγους στον εαυτό Του. Όμως δεν νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος λόγος που ο Θεός αποκαλύπτεται με ποικίλους τρόπους σε διαφορετικούς ανθρώπους και σε ποικίλες περιστάσεις. Η φύση Του δεν είναι δυνατό να περιοριστεί σε όποιο από τα ονόματα Του δίνου­με, αν και είναι πλήρως παρών στο καθένα. Έτσι η γνώση μας γί’ Αυτόν επεκτείνεται με την επινόηση κάθε νέου ονόματος. Το καθένα μοιάζει με μια απόχρωση στο απέραντο φάσμα χρωμάτων που αποδίδουν το λευ­κό φως. Κάθε Χριστιανός θα 'θελε ν' απαντήσει στο ερώτημα που έθεσε ο Χριστός, «Ποιος λέτε ότι είμαι;»,όπως το απάντησε ο Πέτρος: «Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του ζωντανού Θεού». Όμως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται αυτόν τον Υιό του ζωντανού Θεού κατά τρόπο μοναδικό, Τον γνωρίζει με μια διαφορετική και αυξανόμενη δέσμη ονομάτων. Κι αυτά τα ονόματα δεν συνειδητοποιούνται τόσο στο νου όσο στο εσωτερικό καταφύγιο της καρδιάς. Ο νους (ελληνικά στο πρωτότυπο) όπως και το ους της καρδιάς ακούει αυτούς τους λόγους (ελληνικά στο πρωτότυπο) που εκφέρει ο Λόγος. Κάθε νεοεισαγόμενο όνομα μεταφέρει τον αναζητούντα ή την αναζητούσα σ' ένα χώρο πέρα απ' αυτόν που βρίσκονται και, όπως το άστρο των μάγων, τους οδηγεί πλησιέστερα στον Χριστό.
 Αντί όμως να συνεχίσω έτσι θεω­ρητικά, θα 'ταν ίσως πολύ πιο ενδιαφέρον να μιλήσω προσωπικά και να μοιραστώ μαζί σας λίγη από τη δική μου αναζήτηση του ποιος και πού είναι ο Χριστός: Λάτρεψα το κάλλος της δημιουργίας και της τέχνης κι ο Χριστός με τράβηξε κοντά Του μέσα άπ' αυτό ακριβώς το κάλλος  μού αποκάλυψε τον Εαυτό Του ως πηγή του Κάλλους, ως το ίδιο το Κάλλος. Αντίθετα προς τους Μάγους, εγώ δεν είμαι σοφός, και δεν ήρθα από την Ανατολή αλλά από τη Δύση για να βρω τη φάτνη της Ορθόδοξης Εκ­κλησίας.
 Προέρχομαι από ένα μη ορθόδοξο περιβάλλον, γεννήθηκα στην Αγγλία, αλλά μεγάλωσα στη Νέα Ζηλανδία. Σαν παιδί δεν διδάχτη­κα πολλά για τον Θεό  σε περίπου τριάντα όλες κι όλες ώρες θρησκευ­τικών στο σχολείο. Κι αυτές οι ώρες παρουσίαζαν γενικά την εικόνα μιας χριστιανικής ζωής μάλλον ευνουχισμένης κι αφυδατωμένης.
 Δεν με τράβηξαν. Όμως κατά καλή τύχη στο κτήμα όπου πέρασα μια χαρούμενη παιδική ηλικία, υπήρχε μια πληθώρα δέντρων που ανάμεσά τους παίζαμε οι φίλοι μου κι εγώ. Τα δέντρα αυτά στάθηκαν η αφορμή που με οδήγησε να πιστέψω στην ύπαρξη του Θεού. Περνούσαμε ώρες ατέλειωτες να χτίζουμε καλύβες ανάμεσά τους και, κάτι σημαντικό για την πνευ­ματική μου πορεία, να κρυβόμαστε αθόρυβα μέσα ή κάτω άπ' αυτές. Ήταν σ' αυτές τις ώρες που Εκείνος γλύστρησε στην καρδιά μου ως σι­ωπηλός Δημιουργός και προστάτης των δέντρων και των ζουζουνιών. Ο Θεός πρωτομίλησε στην παιδική ψυχή μου χωρίς λόγια. Ήταν μόνο αργότερα που κατάλαβα ότι αυτό το σιωπηλό αλλά απέραντο Ον ήταν ο Χριστός.
 Μια μέρα, ήμουν θαρρώ γύρω στα δεκατρία, ανακάλυψα μια ξεχα­σμένη Βίβλοστη βιβλιοθήκη του σαλονιού μας. Άρχισα να τη διαβάζω μυστικά από το φόβο μην πιάσουν και με κοροϊδεύουν οικείοι και φί­λοι. Τα ευαγγέλια, αυτά ειδικά, με συνεπήραν. Και το ερώτημα «ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος, ο Ιησούς, που έκανε και έλεγε τόσο θαυμαστά πράγματα;» άρχισε να τριβελίζει το μυαλό μου.
Δεν γνωρίζω τι οδήγησε ένα φί­λο μου μια μέρα, στο μάθημα των Αγγλικών, να γυρίσει να με ρωτή­σει εάν πίστευα στον Χριστό. Απάντησα πως ναι, πίστευα ότι ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, αλλά και ότι δεν ήμουν βέβαιος εάν ήταν Θεός ή όχι. Πως είχα καταλήξει να θεωρώ ότι αυτό ήταν πραγματικά ένα ση­μαντικό ερώτημα  το εάν δηλαδή είναι Θεός ο Χριστός  δεν το γνωρί­ζω. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι μέσω των ευαγγελίων μια φωτιά είχε αρχίσει να καίει την καρδιά μου, έτσι που να χρειάζεται να πάρω το κατό­πι αυτόν τον Χριστό για να βρω την απάντηση.
 Μια μέρα, στο διάλειμμα του σχολείου  ήμουν τότε γύρω στα δεκαπέντε  άκουσα να παίζουν τύμπανα. Οδηγημένος από τον ήχο βρέθηκα στη μεγάλη αίθουσα του σχολείου, γεμάτη από μαθητές που παρακολουθούσαν τον τυμπανιστή. Κάποτε αυτός σταμάτησε κι άρχισε να διηγείται πως είχε γίνει χριστια­νός. Περιέγραψε πως υπήρξε πριν ναρκομανής και βαποράκι και πως ο Χριστός είχε αλλάξει τη ζωή του. Και ξαφνικά, καθώς μιλούσε, είδα μπρός στα μάτια του νου μου το πρόσω­πο ενός ανθρώπου που έλαμπε από φως και θερμή καλοσύνη. Το κατά πόσο ήταν το πρόσωπο του Χριστού ή το πρόσωπο κάποιου που ξεχείλιζε από την αγάπη του Χριστού δεν το γνωρίζω. Είναι πάντως αδιάφορο, δι­ότι το άκτιστο φως που προέρχεται από τον Θεό είναι το ίδιο που πληρεί όλους τους αγίους της Εκκλησί­ας. Από κείνη την ημέρα άρχισα να πιστεύω στον Χριστό ως τον Υιό του Θεού και ως την πλήρη αγαθότητα. Η μνήμη αυτού του απαλού φωτός διατηρήθηκε μέσα μου για πολλά χρόνια τόσο, που να το αναγνωρίσω στις πρώτες εικόνες του Σωτήρα και της Παναγίας, όταν τις πρωτοαντίκρυσα δέκα χρόνια αργότερα.
 Η εμπειρία αυτή πάντως δεν κρά­τησε πάνω από μια στιγμή: Σαν ένα κτύπημα στην πόρτα. Γέμισε την ψυ­χή μου με πόθο για Κείνον, αλλά Εκείνος τότε δεν βρισκόταν πουθε­νά. «Ήνοιξα εγώ τω αδελφιδώ μου· αδελφιδός μου παρήλθε»,όπως λέει στο Άσμα Ασμάτων. «Τον ζήτησα μα δεν τον βρήκα». Δεν γνώριζα σε κεί­νο το στάδιο άλλους πιστούς κι έτσι αγωνιζόμουν να βρω το δρόμο ολομόναχος.
 Είναι ίσως δύσκολο για όσους γεννήθηκαν και ανατράφηκαν σε μια ορθόδοξη χώρα να φανταστούν τι συμβαίνει όταν κάποιος επιθυμεί να βρει τον Χριστό, χωρίς τη βοή­θεια του λεπτομερούς και ασφαλούς πνευματικού οδηγού που μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει -χωρίς ν' αναφερθούμε στη χαρά που παρέχεται μέσα από τα μυστήρια. Οι περισσότεροι Νεοζηλανδοί ούτε που έχουν ακούσει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, άσε πια να γνωρίζουν τη διδασκαλία της. Έτσι ήταν για μένα μια πορεία κο­πιώδης, με πτώσεις, λάθος επιλογές και όλα τα εμπόδια που οι δαίμονες ρίχνουν στη στράτα κάθε προσκυνη­τή.
 Τελικά, μετά από ένα χρόνο και κυριολεκτικά   μισοπεθαμένος  από την υπερβολική νηστεία κατέληξα να συνδεθώ με την Εκκλησία των Βα­πτιστών. Ήταν ένα εκκλησίασμα φι­λόξενων και αφοσιωμένων πιστών ανθρώπων. Για πρώτη φορά γεύτη­κα τη ζεστασιά της συντροφικότητας, την αγάπη στον Χριστό ανάμεσα σε ομόδοξους. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ζωή με τον Χριστό δεν ήταν μια μοναχική, ατομικιστική πορεία μαζί Του, αλλά ένα ταξίδι συντροφιά με άλλους, όπου ο Χριστός, η κεφαλή, δεν μπορούσε να νοηθεί χωριστά από το Σώμα Του.
 Η συντροφικότητα με ομόδοξους και η αγάπη στις Γραφές υπήρξαν οι θετικές εμπειρίες που εβίωσα μέσα στους κύκλους των Ευαγγελικών, όπου κινήθηκα στη συνέχεια. Όμως κάποιες προτεσταντικές δοξασίες με αναστάτωναν: Ο υλικός κόσμος και το ανθρώπινο σώμα δεν φαινόταν να συμμετέχουν στο σχέδιο των πραγ­μάτων. Στις ακολουθίες, η στάση της απλής ακοής ήταν εκείνη που επικρατούσε· ακούγαμε κηρύγματα, ψάλ­λαμε ύμνους κι αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρχαν εικόνες να δει το μάτι και να τις ασπασθεί κανείς, ούτε θυμία­μα να μυρίσει, ούτε θεία κοινωνία να γευτεί. Μολονότι δεν γνώριζα τίποτε απ' όλα αυτά, όπως χρησιμοποιούνται στην Ορθόδοξη λατρεία, ενστικτωδώς αντιλαμβανόμουν ότι αφού ο Θεός μας δημιούργησε με σώμα, θα έπρεπε στις σχέσεις μας μ' Εκείνον κάποιος σημαντικός ρόλος να επιφυλάσσεται για τα σώματά μας.
 Επιπλέον η άποψη της Ευαγγελικής Εκκλησίας περί σωτηρίας φαι­νόταν να περιορίζεται στο να καλείς τον Χριστό στην καρδιά σου και να προσκαλείς τους άλλους να σε μιμηθούν. Ο ασκητικός αγώνας κατά των παθών, η προσευχή  περισσότερο ως επικοινωνία με τον Θεό παρά ως μέσο να επιτύχεις κάτι  η μετάνοια ως μέσο να ομοιωθείς με τον Θεό  αυτά και πολλά άλλα, ουσιώδη στην παραδοσιακή χρι­στιανική διδασκαλία, φαίνονταν να απουσιάζουν.
 Γι’ άλλη μια φορά, μολονότι δεν γνώριζα τίποτα γύρω από την Ορθοδοξία και τα διδάγματά της πάνω σ' αυτά τα θέματα, με κατέτρωγε το αίσθημα πως η ζωή με τον Χριστό πρέπει να είναι πιο πλούσια [σημ. εγκόλπιου: Αυτός ο πλούτος της Ορθοδοξίας έναντι των υπολείπων δογμάτων είναι που μας συγκλόνισε όταν μεταστραφήκαμε!], πιο με­γαλόψυχη και συνάμα το αντικείμενο μεγαλύτερου αγώνα απ' αυτόν που φαινόταν να προβάλλει η άποψη της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Έδινε την εντύπωση ότι ο Θεός ήταν ένας μάλ­λον αυστηρός εργοδότης πωλητών, που κρατούσε λογαριασμό για το πόσες ψυχές οι πωλητές Του έσωζαν κάθε χρόνο. Αυτή η κάπως παραλ­λαγμένη εικόνα τού θεού με οδήγησε στο να εγκαταλείψω την επιθυμία μου ν' ασχοληθώ με τις τέ­χνες, για να κάνω κά­τι «χρήσιμο», όπως να διδάξω μαθημα­τικά.
 Η αναζήτηση μιας περισσότερο αυθεντικής πίστης με οδήγησε στη συνέχεια σε μια Αγγλικανική ενορία, η οποία χρησιμοποιούσε μια μορφή λατρείας εγγύτερης προς την Ορθοδοξία, όπως ανακάλυψα αργότερα. Άνηκε στον κλάδο της (High Church) Υψηλής Εκκλησί­ας του Αγγλικανισμού, οι ιερείς εκεί, πιο παραδοσιακοί, εδίδασκαν ότι ο Θεός για ν' αποκαλυφθεί σε μας, χρησιμοποιεί στη λατρεία τοκάλλος. Υπήρχε θυμίαμα στις ακολουθίες και μερικές απεικονίσεις αγίων περισσό­τερο σε μορφή αγαλμάτων παρά εικόνων. Μας εδίδασκαν πως τα Θεία Δώρα πράγματι μετουσιώνονταν σε Αίμα και Σώμα Χριστού. Αυτά και άλ­λα με ενεθάρρυναν να πιστέψω ότι ο Χριστός ήταν η πηγή κάθε αληθινού κάλλους και ότι η άσκηση και η προ­σευχή είναι μέσα με τα οποία αποκαλύπτουμε την όμορφη εικόνα του Θεού εντός μας.
 Ενθαρρυμένος άπ' αυτή τη «νέα» θεολογία του θείου κάλλους, εγκατέλειψα τα καθηγητικά καθήκοντα για να κάνω μια καινούρια αρχή ως γλύπτης. Μέσα σ' ένα χρόνο, δου­λεύοντας πλήρες ωράριο, κατόρθωσα να ζω από τη γλυπτική. Έτσι υπηρετώντας τον Χριστό με κάτι που μ' ευχαριστούσε και ταίριαζε στα ταλέν­τα μου, είδα διαφορετικά την εικόνα που είχα για τον Θεό: Ενώ πιο πριν νόμιζα ότι η αγάπη Του για τον άν­θρωπο ήταν κάτι περίπου θολό και απρόσωπο  μια μακρινή αγάπη για την ανθρωπότητα γενικώς  άρχισα να κατανοώ ότι αυτή η αγάπη ήταν στην πραγματικότητα βαθύτατα επικεντρωμένη, εξατομικευμένη. Άρχισα να κατανοώ ότι αγαπά τα πρόσω­πα κι όχι τη φύση του ανθρώπου και πως έτσι εκφράζει την αγάπη του με τρόπο μοναδικό για κάθε μοναδικό πρόσωπο.
 Η γλυπτική υπήρξε συνάμα το αστέρι που με οδήγησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μέσω της μελέτης για την τέχνη και του γλυπτικού έρ­γου και μέσω μιας αυξανόμενης επιθυμίας να προσεύχομαι περισσότερο εις βάθος, άρχισα σταδιακά να συνει­δητοποιώ ότι η αληθινή ζωή πρέπει να είναι ένα πάντρεμα φωτός και όγκου και κατ' επέκταση πνεύματος και ύλης, Δημιουργού και δημιουρ­γίας. Αυτή η διαίσθηση με βοήθησε να αναγνωρίσω την αλήθεια της Ορθοδοξίας, όταν κάποια στιγμή τη συ­νάντησα στο δρόμο μου. Αλλά πάλι ας πιάσω από την αρχή.
 Αισθάνθηκα πως ήταν προτιμότε­ρο να αρχίσω τη γλυπτική με κάτι χει­ροπιαστό, το ανθρώπινο σώμα. Μετά από κάμποσο καιρό, ακολουθώντας αυτή την τακτική και επηρεαζόμενος από τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Αύγουστο Ροντέν, άρχισα να πειραματί­ζομαι με τρόπους που άπτονται της πνευματικής διαστάσεως του ανθρώπινου προσώπου.  Επιμηκυμένα έργα από καλλιτέχνες όπως ο Μοντιλιάνι και ο Τζιακόμπι με επηρέασαν πολύ σ' αυτό το στάδιο, καθώς και τα ανάγλυφα έργα από την αρχαία Αίγυπτο και πρωτόγονους πολιτισμούς. Σ' αυτό το τρίτο στάδιο προσπάθησα να συζεύξω αυτά τα δυο στοιχεία, το εξωτερικό με το εσωτερικό, την πρά­ξη με την ουσία, την ύλη με το φως. Σ' αυτήν ακριβώς τη συγκυρία ένας φίλος μού πρότεινε να επισκεφτώ κάποιο ορθόδοξο κελλί, όπου ζούσαν δύο Νεοζηλανδοί μοναχοί.
 Έχοντας δει τα εικονίσματα που υπήρχαν σ' αυτό το κελλί, πίστευα ότι οι εικόνες πετύχαιναν εκείνο που προσπαθούσα να κατορθώσω με τη γλυπτική μου  και μάλιστα το είχαν πετύχει από αιώνες ήδη. Μ' αυτό κα­τά νου και με την ελπίδα ότι οι μο­ναχοί του κελιού θα μπορούσαν να με βοηθήσουν στην αναζήτησή μου για βαθύτερη προσευχή, οδηγήθηκα να μεί­νω στη Μονή για μία εβδομάδα.
 Μολονότι δεν γνώριζα απολύτως τίποτε για την Ορθοδοξία, η επίσκεψη εκείνη υπήρξε ένας πραγματικός νόστος. Το κάθε τι ερχόταν να ανταποκριθεί στα μύχια της υπάρξεως μου, σε ό,τι αποτελούσε την εικόνα του Θεού. Οι εικόνες τόσο όμορφα συν­ταίριαζαν το φως, το άκτιστο φως, με την κτιστή ύλη.
 Ακόμη και η ταπεινή ζωή των μοναχών ακτινοβολούσε αυτό το γεγονός. Χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογηθούν, «χαρά­μιζαν» ώρες ολόκληρες κάθε μέρα μέσα στο ναό λατρεύοντας τον Θεό. Και μετά η καθημερινή εργασία  το άρμεγμα των αγελάδων, το μαγεί­ρεμα, η εικονογραφία  ακολουθούσαν ως προέκταση και όχι ως διακοπή μιας ζωής μέσα στην πα­ρουσία του Θεού. Υπήρχαν, βέβαια, ανθρώπινες αδυναμίες  ο π. Νικό­λαος επί παραδείγματι δεν διακρι­νόταν για την καλλιφωνία του στην ψαλτική. Αυτό όμως απεδείκνυε ότι εκείνο που ομορφαίνει τη ζωή ήταν τελικά η παρουσία του Άλλου και όχι η ανθρώπινη επιδεξιότητα.
 Σχετικά με την προσευχή, οι μοναχοί με εισήγαγαν σε επιλογές από ένα απέραντο σώμα ασκητικής φιλολογίας που αντιπροσωπεύει την αδιάσπαστη παράδοση της Εκκλησίας: Τη Φιλοκαλίατις Περιπέτειες ενός προσκυνητή και άλλα βιβλία. Τα κείμενα αυτά εξηγούν πως μέσω της ζωής στην Εκκλη­σία και με την ειλικρινή μετάνοια μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Θεό όχι τόσο ως ένα Όν απόμακρο, αλλά ενυπάρχον στα τρίσβαθα της ύπαρξής του, στο κέντρο της καρδιάς του. Έμαθα πως αφού έχουμε δημιουργηθεί ως εικόνα Θεού, ο Χριστός αποτελεί το αρχέτυπό μας.
 Τα βιβλία αυτά, γραμμένα από αναρίθμητους αγίους στο πέρασμα των αιώνων, καθώς και οι πολλές εικόνες στο μοναστήρι, μού έδειξαν επιπλέον πόσο χειροπιαστή είναι η κοινωνία των αγίων μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο Χριστός είναι ο Θεός των ζώντων. Ύπ' αυτή την έννοια και μέσω του Βαπτίσματος και του Χρίσματος που έλαβα τελικά από την Εκκλησία, άρχισα να καταλαβαίνω λίγο το νόημα της τριαδικότητας του Θεού. Μέσω της κοινωνίας της Εκκλησίας, άρχισα να συνειδητοποιώ λίγο τη θεία κοι­νωνία της Αγίας Τριάδος. Μολονότι ως Αγγλικανός είχα δι­δαχτεί ότι ο Θεός είναι Τριαδικός, δεν είχαμε πραγματικά διδαχτεί το πως αυτό συνέβαινε. Ήταν φοβερό να συνειδητοποιήσει κανείς πως ήταν ένα μέλος της Τριάδας που έγινε άνθρωπος, υπέφερε και θανατώθηκε. Και δεν ήταν λιγότερο φοβερό να πληροφορηθεί ότι όταν ηγέρθη και ανελήφθη στους ουρανούς, το έκανε με την ανθρώπινη φύση μας. Κι έτσι εξηγείται πως για μένα, ελάχιστα χωρία απαντούν καλύτερα στο ερώτημα του Χριστού (τίνα με λέγουσιν...;) από την ακόλουθη προσευχή που υπάρχει στη Θεία Λειτουργία:
«Εν τάφω σωματικώς, εν Άδου δε μετά ψυχής, ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ, μετά Πατρός και Πνεύματος, πάντα πληρών ο απερίγραπτος» (Τροπάριο αναστάσιμο).


Από τον συλλογικό τόμο «2000 χρόνια μετά  Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;», έκδ. Ακρίτας. Μετάφραση Δημήτρη Κόκκινου.
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον – www.egolpion.com
Από το περιοδικό: Πειραϊκή Εκκλησία Δεκέμβριος 2008
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Αποστολή στη Σιέρρα Λεόνε



Δόξα τω Θεώ,Δόξα τω Θεώ,Δόξα τω Θεώ...



Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός στην Αμερική – Γεωργίου Κυπριανού.




Ομολογουμένως, για πολλούς, ο πιο πάνω τίτλος ίσως να φαντάζει κάπως προβληματικός και αξιοπερίεργος. Πώς μπορεί κάποιος να μιλά για ορθόδοξο μοναχισμό –και μάλιστα κατά το αγιορείτικο τυπικό- στη χώρα του άκρατου υλισμού και της ακραίας κοσμικότητας;
Τα όσα καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για τη μακρινή και εντυπωσιακή αυτή χώρα της Αμερικής, καθόλου δεν μας αφήνουν περιθώρια έστω να υποθέσουμε ότι μέσα σε αυτήν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει η ορθόδοξη πνευματική ζωή και πνευματικότητα, πόσο μάλλον έστω κι ένα κανονικό κοινοβιακό ορθόδοξο μοναστήρι. Ωστόσο, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, σήμερα στη χώρα του υλισμού και της κοσμικότητας, των αστέρων της μεγάλης και μικρής οθόνης, της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας, υφίστανται και δρουν ουκ ολίγα ελληνικά ορθόδοξα μοναστήρια, γυναικεία και ανδρώα.
Το φαινόμενο της άνθισης του ορθόδοξου μοναχισμού γενικά είναι γεγονός ότι μαρτυρείται όχι μόνο πανελλήνια, αλλά και παγκόσμια. Ειδικά τα τελευταία είκοσι χρόνια παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση του αριθμού των μοναχών και κατ’ επέκταση και των μοναστηριών, η οποία καθιστά το μοναχισμό σημαντική –τόσο πνευματικά όσο και κοινωνικά- μονάδα μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Εκτός τούτου, δεν είναι άσχετη με το θέμα η εντυπωσιακή στροφή και το ενδιαφέρον αλλοδαπών και αλλοδόξων προς την Ορθοδοξία και τη ζωή της. Όλα αυτά φυσικά δεν άφησαν έξω ούτε τη μακρινή χώρα της Αμερικής.
Αρχικά, η πρώτη άφιξη μοναχών στην Αμερική έλαβε χώρα το 1974, από την Ρωσία, και το πρώτο μοναστήρι που κτίστηκε ήταν το μοναστήρι του Αγίου Τύχωνα στην Πενσυλβάνια, το 1905. Από τότε πολλές εκκλησιαστικές Δικαιοδοσίες από όλη την Ορθοδοξία, όπως τα Πατριαρχεία Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Ρωσίας κ.α., έδρασαν και δρουν στην Αμερική, με την καθεμιά από αυτές να διατηρεί μοναστικές κοινότητες που ανέρχονται συνολικά σήμερα στον αριθμό των εβδομήντα επτά. Όσον αφορά την επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής, την Αρχιεπισκοπή της Αμερικής η οποία έχει την αναφορά της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, από τον περασμένο αιώνα σημειώνει μεγάλη δράση και εξάπλωση σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, τα σημεία και παραδείγματα ορθόδοξης αγιορείτικης μοναστικής ζωής υπήρξαν σποραδικά και μεμονωμένα. Η μεγάλη άνθιση και ραγδαία εμφάνιση ορθοδόξων μοναστικών κοινοτήτων είναι παραδεκτό ότι έλαβε χώρα μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Ήταν τότε που ο αγιορείτης γέροντας και πνευματικός πατέρας πολλών μοναστηριών του Αγίου Όρους και της Ελλάδας έκανε την εμφάνισή του στην Αμερική και έδωσε νέα πνοή στα πνευματικά και εκκλησιαστικά δρώμενα της χώρας.
Βασικά, ο λόγος για τον ορθόδοξο αγιορείτικο μοναχισμό της Αμερικής είναι λόγος για τον γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος αποτελεί σταθμό στην εκκλησιαστική ιστορία της Αμερικής και έγινε σημείο αντιλεγόμενο λόγω της εκπληκτικής και άνευ προηγουμένου δράσης και προσφοράς του στον τόπο αυτό. Ο γέροντας Εφραίμ, ως αγιορείτης μοναχός, ανήκε στη συνοδεία του μακαριστού αγίου των ημερών μας, Ιωσήφ του Ησυχαστή. Ο ίδιος μετέπειτα έγινε πόλος έλξης εκατοντάδων μοναχών, με αρχή την Ιερά Μονή Φιλοθέου και έπειτα τη δημιουργία και επάνδρωση άλλων μονών τόσο αγιορείτικων όσο και ελλαδίτικων (αριθμούνται γύρω στις ένδεκα). Στην Αμερική έφτασε στην αρχή για λόγους υγείας και για να επισκεφτεί πνευματικά του παιδιά. Μετά όμως, κατόπιν παρότρυνσης από οικείους εκκλησιαστικούς παράγοντες και άλλους, αλλά πολύ περισσότερο –όπως ο ίδιος μαρτυρεί και αποκαλύπτει- μετά από θεία υπόδειξη και εντολή, μετοίκησε μόνιμα πλέον στην Αμερική με σκοπό την ίδρυση μοναστηριών και την ενίσχυση γενικότερα του ορθόδοξου μοναχισμού στην Αμερική. Πρώτοι του συνεργάτες υπήρξαν εκτός αρχικά από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία δρούσε ιεραποστολικά εκεί, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως καθώς και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Όπως ο ίδιος όμως ομολογεί, στην Αμερική εκείνο το οποίο τον κράτησε –ειδικά τις δύσκολες ώρες των αδιεξόδων και των διαφόρων αντίξοων συνθηκών- ήταν η αγάπη και η δίψα του κόσμου για πνευματική ζωή. Συγκινητική ήταν η μεγάλη οικονομική και άλλου είδους ανταπόκριση και βοήθεια που έτυχε ο γέροντας στην επιτέλεση του μεγάλου και τολμηρού του έργου. Κόσμος απλός, ανυποψίαστος, πολλές φορές ακόμα ούτε κι ορθόδοξος, ενίσχυε και επιχορηγούσε το έργο του γέροντα χωρίς δισταγμούς και αναστολές.
Η δράση του γέροντα Εφραίμ συγκεντρώνεται κυρίως στη Βόρεια Αμερική και στον Καναδά. Από το 1989 μέχρι σήμερα ο γέροντας έχει να παρουσιάσει δεκαεφτά ελληνικά ορθόδοξα μοναστήρια. Από την έρημο της Αριζόνας μέχρι το μακρινό Καναδά, ο γέροντας ίδρυσε μοναστήρια τα οποία ούτε σε πνευματικότητα ούτε σε οργάνωση και ζωή υπολείπονται των μοναστηριών της μητροπολιτικής Ελλάδας και του Αγίου Όρους. Τα μοναστήρια αυτά, που δυστυχώς ο χώρος δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με το καθένα ξεχωριστά, λειτουργούν όλα πάνω στο αγιορείτικο μοναχικό πρότυπο και τυπικό. Μπορεί η αρχική επάνδρωση αρκετών μοναστηριών να έγινε από μοναχούς και μοναχές του γέροντα Εφραίμ από μοναστήρια της Ελλάδας και του Αγίου Όρους, γενικά όμως το δυναμικό τους είναι πολυεθνικό, σε αυτά δηλαδή εγκαταβιώνουν εκτός από Αμερικανούς «προσηλύτους» και μοναχοί διαφόρων εθνοτήτων και φυλών. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι σε όλα τα μοναστήρια υποχρεωτική είναι η εκμάθηση και χρήση της ελληνικής γλώσσας, όπως και η βυζαντινή αγιογραφία και μουσική. Οι ακολουθίες κατά κύριο μέρος τελούνται ακόμα στα ελληνικά.
Τα μοναστήρια του γέροντα Εφραίμ δεν αποτελούν μόνο ένα χώρο προσευχής και άσκησης των μοναχών. Ειδικά μέσα στον πολυπολιτισμικό και πνευματικά συγκεχυμένο χώρο της αμερικάνικης και καναδέζικης κοινωνίας, τα μοναστήρια αυτά έχουν κι άλλου είδους χαρακτήρα και προσφορά. Πρώτα, είναι γεγονός ότι η σωρεία προσκυνητών –κυρίως μεταναστών που καταφθάνουν καθημερινά στα μοναστήρια- αποδεικνύει την ανάγκη και τη δίψα των συμπατριωτών μας για ένα χώρο πνευματικής όασης και ανάπαυσης. Έπειτα, με τον τρόπο ζωής και δράσης τους τα μοναστήρια δίνουν πραγματικά μια μαρτυρία ορθόδοξης ζωής και πνευματικότητας στις χώρες αυτές, επιτελώντας και ένα είδος ιεραποστολής σε όσους ενδιαφέρονται και αναζητούν την αλήθεια στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Απόδειξη, το γεγονός της προσέλκυσης μεγάλου αριθμού Αμερικανών στην Ορθοδοξία μέσω της επαφής και σχέσης τους με τα μοναστήρια και τον γέροντα Εφραίμ.
Πιο συγκεκριμένα, τα μοναστήρια του γέροντα Εφραίμ είναι: Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Saxonburg με ηγουμένη την μοναχή Θεοφανώ, Ι. Μ. Αγ. Κοσμά του Αιτωλού στον Καναδά με ηγουμένη την μοναχή Αλεξία, Ι. Μ. Παναγίας Παρηγοριτίσσης στον Καναδά με ηγουμένη τη μοναχή Θέκλα, Ι. Μ. Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Pleasant Prairie με ηγουμένη τη μοναχή Μελάνη, Ι. Μ. Αγίας Σκέπης στο Weatherly με ηγουμένη τη μοναχή Ολυμπιάδα, Ι. Μ. Ζωοδόχου Πηγής στο Dunlap με ηγουμένη τη μοναχή Μαρκέλλα, Ι. Μ. Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στο Goldendale με ηγουμένη τη μοναχή Ευπραξία, Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου στη Φλώριδα με ηγούμενο τον ιερομόναχο Παΐσιο, Ι. Μ. Αρχαγγέλων στην Kendalia με ηγούμενο τον ιερομόναχο Δοσίθεο, Ι. Μ. Παναγίας των Βλαχερνών στο Williston με ηγούμενο τον ιερομόναχο Μόδεστο, Ι. Μ. Ευαγγελισμού στο Reddick με ηγουμένη την μοναχή Ευπραξία, Ι. Μ. Αγίας Τριάδος στο Smith Creek με ηγούμενο τον ιερομόναχο Ιωσήφ, Ι. Μ. Παναγίας της Προυσιωτίσσης με ηγουμένη την μοναχή Αγνή, Ι. Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Lawsonville με ηγούμενο τον ιερομόναχο Νεκτάριο, Ι. Μ. Αγ. Νεκταρίου στο Roscoe με ηγούμενο τον ιερομόναχο Ιωσήφ, Ι. Μ. Μεταμορφώσεως στο Harvard με ηγούμενο τον ιερομόναχο Ακάκιο και Ι. Μ. Αγίας Παρασκευής στην Washington με ηγουμένη τη μοναχή Παρασκευή. Οι περισσότερες από τις μονές αυτές δραστηριοποιούνται ακόμα και στο διαδίκτυο, παρέχοντας στους χρήστες την ευκαιρία να γνωρίσουν τα μοναστήρια, αλλά και τρόπους να τα επισκεφθούν και να βοηθήσουν ακόμα αν θέλουν. Μάλιστα, αξιοσημείωτη είναι η ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου της Αριζόνας (www.stanthonysmonastery.org ), όπου παρέχεται και υποβοηθητικός χάρτης όλων των μονών του γέροντα Εφραίμ στην Αμερική και στον Καναδά μαζί με κατάλογο των διευθύνσεων.
Όλα τα μοναστήρια λειτουργούν σύμφωνα με το αγιορείτικο τυπικό. Είναι κοινόβια, έχουν δηλαδή κοινή Τράπεζα, κοινές ακολουθίες, ακτημοσύνη και κοινό πρόγραμμα προσευχής. Οι μονές ασχολούνται με ποικίλα εργόχειρα, τα οποία διαθέτουν στις αγορές και στα βιβλιοπωλεία τους και παρέχουν φιλοξενία σε όλους τους ενδιαφερομένους. Είναι πραγματικά μοναστήρια της Ορθόδοξης Ελληνικής και Αγιορείτικης Παράδοσης, αποτελούν μικρές Ελληνικές Ορθόδοξες μαρτυρίες, οι οποίες αποπνέουν άρωμα Ορθοδοξίας μέσα στο συγκρητισμό και την πνευματική φτώχεια της αμερικάνικης κοινωνίας.
Πολλά και ατελείωτα θα μπορούσε να γράφει κανείς για τον Ορθόδοξο Μοναχισμό της Αμερικής. Το μέγεθος της παρουσίας των ορθοδόξων μοναστηριών στην Αμερική μεγεθύνεται ακόμα πιο πολύ, όταν αναλογιστεί κανείς τις τόσο αντίξοες συνθήκες της αμερικάνικης πολιτείας και κοινωνίας, το ισχυρό πνεύμα εκκοσμίκευσης που εισχώρησε και στους κύκλους της Ελληνικής Εκκλησίας της Αμερικής αλλά και το εξωτερικό μέγεθος του γέροντα Εφραίμ. Είναι απίστευτο το τι κατάφερε αυτός ο μικρόσωμος, καχεκτικός και τώρα σχεδόν ογδοντάρης παππούς στην πανίσχυρη πολιτεία της Αμερικής.
Ενδεικτικό της σημασίας του έργου του γέροντα, αλλά και γενικά της παρουσίας και άνθισης του ορθόδοξου Μοναχισμού στην Αμερική, είναι η δήλωση ενός πολιτικού παράγοντα του Λευκού Οίκου, της επιμελήτριας των ομιλιών του Προέδρου Μπους. Είναι πεποίθησή της ότι η ανάπτυξη της Ορθοδοξίας και των μοναστηριών της στην Αμερική σε μερικά χρόνια αναπόφευκτα θα επηρεάσει το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, μια και πολλοί ορθόδοξοι και φίλοι των μοναστηριών κατέχουν σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές θέσεις και στην ιστορία. Η άποψη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόδειξη της προσφοράς και της μεταμόρφωσης που προσφέρει ο ορθόδοξος Μοναχισμός όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
ΠΗΓΕΣ: περιοδικό «Τόλμη», Τεύχος 77, Σεπτέμβριος 2007, σελ. 68 -70-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Πρώην εγκληματίες προστατεύουν ορθόδοξο Μοναστήρι στην Γουατεμάλα



visit tracker



Η κόρη ενός από τους πλουσιότερους κατοίκους της Γουατεμάλας και πρώην Καθολική καλόγρια ίδρυσε ένα ορθόδοξο μοναστήρι στο βουνό στην περιοχή της λίμνης Amatitlan κοντά σε ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της Περιφέρειας Pacaya.
Μέχρι την ηλικία των 36 ετών η ηγουμένη της Μονής της Αγίας Τριάδας αδελφήIness (Ayau Garcia) ήταν μια καλόγρια σε ένα καθολικό μοναστήρι. Ωστόσο, όταν διάβασε για το βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η ζωή της άλλαξε και η γυναίκα άρχισε να διαβάζει τους αγίους Πατέρες και στη συνέχεια μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία.
«Νιώθω ασφαλής στην Ορθοδοξία, αισθάνομαι ήρεμη και νιώθω … ένα είδος σταθερότητας. Η ψυχή μου είναι ήρεμη στην Ορθοδοξία, “είπε η αδελφή Iness.
Η Μεγάλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας στη Γουατεμάλα προστατεύεται από ένα υψηλό φράκτη και ελέγχεται από την υπηρεσία ασφαλείας οπλισμένων με τουφέκια και αυτόματα πιστόλια. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι η υπηρεσία ασφαλείας αποτελείται από πρώην εγκληματίες.
Κάποια στιγμή διάφορες εγκληματικές ομάδες της Γουατεμάλα ζήτησαν αμοιβή από την αδελφή Iness «για παροχή προστασίας» στο μοναστήρι της, αλλά τελικά προσφέρθηκαν εθελοντικά για την προστασία της εκκλησίας αλλά και της γύρω περιοχής.
Ο πατέρας της Iness, τοπικός μεγαλοκτηματίας και γνωστός οικονομολόγος στη Γουατεμάλα φέρει το μεγαλύτερο μέρος των χρηματοοικονομικών δαπανών που συνδέονται με την κατασκευή εκκλησιών.
Πρώτα, ήταν ενάντιος στην απόφαση της κόρης του να φύγει από τον Καθολικισμό, αλλά στη συνέχεια, στην ηλικία των 84 ετών έγινε και ο ίδιος Ορθόδοξος.
(Μπορείτε να διαβάσετε συνέντευξη της αδελφής Iness στα αγγλικά ΕΔΩ)
Στην Αμερική πολλοί προσέρχονται τελευταία στην Ορθοδοξία και μάλιστα μεταξύ αυτών πολλοί ιθαγενείς Ινδιάνοι. Ιδιαίτερα στηνΓουατεμάλα οι πιστοί στην Ορθοδοξία αυξάνουν συνεχώς (ΒλέπεΕΔΩ).
Πρόσφατα, η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, που ενώνει περισσότερες από 700 ενορίες στο Μεξικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, δέχτηκε στον κόλπο της 5.000 βαπτισμένους Ινδιάνους.
Σύντομα στην εκκλησία θα προστεθούν πολλές χιλιάδες πολίτες της Γουατεμάλας που θέλουν να δεχτούν την Ορθοδοξία, τονίζει σε συνέντευξη στο «Pravoslavie.ru», ο Μητροπολίτης Αμερικής και Καναδά κ. Ιωνάς (OCA).
Ο κ. Ιωνάς ακόμη τόνισε: «Οι περισσότεροι από τους πολίτες της Γουατεμάλας, που σκοπεύουν να γίνουν Ορθόδοξοι, ανήκουν στο λαό των Μάγια».
«Αν πάρουμε αυτούς τους πολίτες της Γουατεμάλας, καθώς και εκπροσώπους των αυτοχθόνων πληθυσμών από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, τότε οι Ινδιάνοι θα μπορούσαν να γίνουν η κύρια εθνική ομάδα στην Αμερικανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Προσωπικά, εγώ θα χαιρόμουν για αυτό», ανέφερε ο Μητροπολίτης Ιωνάς.
Ο Μητροπολίτης τόνισε, επίσης, ότι η Καθολική Εκκλησία γρήγορα χάνει την επιρροή της στη Λατινική Αμερική και η αιτία γι’ αυτό είναι οι στενοί δεσμοί της με τις ανώτερες τάξεις της κοινωνίας.
«Ένα μεγάλο μέρος των φτωχών, που αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού της περιοχής, απογοητεύτηκε από τους Καθολικούς ποιμένες και εντάχθηκε στους Προτεστάντες, Μορμόνους και άλλους αιρετικούς», εξήγησε ο Μητροπολίτης Ιωνάς.
Τέλος, μιλώντας για τους Ινδιάνους Ορθοδόξους στην Αμερική, ο Μητροπολίτης Ιωνάς ανέφερε ότι ίσως σύντομα στην Αλάσκα πραγματοποιηθεί Συνέδριο Ορθοδόξων Ινδιάνων.

«Η Ορθοδοξία έχει μεγάλο μέλλον στη Γουατεμάλα»



visit tracker



Μια συνομιλία με την Ηγουμένη της Μονής Αγίας Τριάδος στη Γουατεμάλα, Γερόντισσα Ινές (Αγάου Γκαρσία).
Η ηγουμένη Ινές ηγείται της μοναδικής Ορθόδοξης ενορίας στη Γουατεμάλα- της Μονής της Αγίας και Ζωοδόχου Τριάδος, της Λαύρας του Μάμπρε- του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Είναι γόνος μια γνωστής οικογένειας με επιρροή στη Γουατεμάλα που έχει αναδείξει πολλούς ανθρώπους με κύρος στη χώρα. Όταν η τότε καθολική, μοναχή Ινές, ήταν 35 χρονών, υπέστη μια ακραία μεταβολή στη ζωή της , εγκαταλείποντας το καθολικό μοναστήρι στο οποίο ήταν εγκατεστημένη για να γίνει Ορθόδοξη μοναχή.
Το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος ιδρύθηκε από την Μητέρα Ινές και την αδελφή Μαρία Αμιστόζο τον Απρίλιο του 1986. Το 1989 ο μηχανολόγος Φρειδερίκος Μπάουερ δώρισε στη μονή ένα κομμάτι γης στις όχθες της λίμνης Αματιτλάν, κοντά στην πόλη Γουατεμάλα. Η περιοχή αυτή βρίσκεται σε υψόμετρο 1188 μέτρων από τη θάλασσα και είναι κοντά στο Πακάγια ενός από των ενεργότερων ηφαιστείων στην Κεντρική Αμερική.
Στη γιορτή του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού το 1995, υπογράφτηκε από τον Επίσκοπο, νυν μητροπολίτη Αντώνιο Σιετράοι του Μεξικού, Βενεζουέλας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής του Πατριαρχείου Αντιοχείας, η ιδρυτική πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γουατεμάλας, στην παρουσία της ηγουμένης Ινές ,των μοναζουσών και 25 ενοριτών.
Όταν τα κτίσματα στην περιοχή που δώρισε ο Μπάουερ ολοκληρώθηκαν , τα εγκαίνια του μοναστηριού πραγματοποιήθηκαν το Νοέμβριο του 2007 με τη συμμετοχή 18 κληρικών που έφτασαν στη χώρα ειδικά για αυτή την περίπτωση.
Η αγιογράφηση της μονής πραγματοποιείται από Ρώσους ειδικούς από την Διεθνή σχολή Αγιογραφίας της Κοστρόμα στη Ρωσία και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1996, η κυβέρνηση της χώρας έδωσε στη μονή την ευθύνη ενός ορφανοτροφείου 800 παιδιών στην πρωτεύουσα Γουατεμάλα, το «Σπίτι του Ραφαήλ Αγάου». Μέχρι στιγμής στο ορφανοτροφείο διαβιούν μόνο 100 παιδιά αγόρια και κορίτσια, από νεογέννητα μέχρι και 16 χρονών. Οι εργαζόμενοι προσφέρουν στα παιδιά δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τα κατηχούν στις βασικές αρχές της Ορθοδοξίας. Τους μαθαίνουν επίσης βασικές τέχνες. Σύντομα το ορφανοτροφείο θα μεταφερθεί στο μοναστήρι.
Το Φεβρουάριο του 1997, η Εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος καθαγιάστηκε στο κτίριο του ορφανοτροφείου. Στην απουσία ιερέως, οι λειτουργίες τελούνται από τον αναγνώστη. Δυο παιδικές χορωδίες ψάλλουν αντιφωνικά. Οι εκφωνήσεις και η απόλυση εκφωνούνται από την Μητέρα Ινές. Η ενορία αποτελείται από πολίτες της Γουατεμάλας, Άραβες, Έλληνες, Ρώσους και Ουκρανούς.
Η Μονή διαθέτει αρκετά μεγάλα κτήματα στα οποία ανατρέφονται κουνέλια και ψάρια και καλλιεργούνται κηπευτικά. Όλα τα προϊόντα καταλήγουν στο ορφανοτροφείο.
Τον Ιούλιο του 2009, η Μητέρα Ινές επισκέφτηκε τη Ρωσία για να προσκυνήσει στους διάφορους ιερούς χώρους και για να συνδεθεί περισσότερο με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Την ηγουμένη συνόδευαν η αδελφή Μαρία και δύο κορίτσια από το ορφανοτροφείο.
Η συνομιλία που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος του Στρετένσκι προς την Λαύρα του Αγίου Σεργίου.
- Αδελφή Ινές πώς γνωρίσατε την Ορθοδοξία;
- Όταν ήμουν 20 ετών έγινα μοναχή στο καθολικό μοναστήρι της Θεοτόκου. Μου έδωσαν να διαβάσω τις συνομιλίες του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ με τον Μοτοβίλωφ και το κείμενο της Θείας Λειτουργίας. Αυτά που διάβασα με συγκλόνισαν στα βάθη της ψυχής μου. Μια από τις μοναχές, μου έδειξε αρκετές ορθόδοξες εικόνες, περιλαμβανομένης μιας του Ανδρέι Ρουμπλιέφ της Αγίας Τριάδος. Από τότε άρχισα να λέω την ευχή ¨Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή». Σπούδασα θεολογία δέκα χρόνια- στη Γουατεμάλα, με τους μοναχούς του Αγίου Πνεύματος στο Μεξικό, με τον φημισμένο θεολόγο Ζιάν Ντανιέλου στη Γαλλία και με τους Ιησουίτες στο Βέλγιο και το Ελ Σαλβαδόρ. Συνέχιζε, όμως , να με απασχολεί μια απορία: Που βρίσκονται οι θησαυροί που είχα γνωρίσει στην αρχή της μοναχικής μου πορείας; Μια φορά στο Βέλγιο, μια μοναχή που είχε την ευθύνη της πνευματικής μου καθοδήγησης με πήρε να παρακολουθήσω μια Ρωσική λειτουργία του Πάσχα . Πραγματοποιήθηκε σ’ ένα εκκλησάκι στο δεύτερο όροφο ενός σπιτιού, αλλά ούτε και τότε βρήκα την απάντηση στο ερώτημά μου.
Δεν ήθελα να υπηρετήσω στη Λατινική Αμερική τότε γιατί κατακλυζόταν από τη θεολογία της «απελευθέρωσης». Οι σχέσεις εκκλησίας- κράτους ήταν τεταμένες. Πήρα άδεια να πάω στις Φιλιππίνες. Εκεί, ξαφνιάστηκα γιατί βρήκα κι’ άλλες αδελφές που αναζητούσαν το ίδιο πράγμα. Μάθαμε για την καθολική Εκκλησία που ακολουθεί το ορθόδοξο τυπικό και σκεφτήκαμε να στρέψουμε την αδελφότητα προς αυτή την κατεύθυνση. Δυστυχώς αρκετές από τις αδελφές έφυγαν και πολλές παντρεύτηκαν. Μόνο εγώ και η αδελφή Μαρία μείναμε. Οι μοναχές της αδελφότητας, που είχε μεγάλη επιρροή στις Φιλιππίνες, μου ζήτησαν να εγκαταλείψω τη χώρα γιατί πίστευαν ότι διέδιδα επαναστατικά μηνύματα. Πήγα στα Ιεροσόλυμα όπου επί τέλους ήρθα σε επαφή με την αληθινή Ορθοδοξία. Η αδελφή Μαρία ήρθε μαζί μου από τις Φιλιππίνες και ταξιδέψαμε στους Αγίους Τόπους, όπου παρακολουθήσαμε διαφόρους τύπους τελετών και μιλήσαμε με ιερείς.
- Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας όταν μεταστραφήκατε στην Ορθοδοξία;
- Ο πατέρας μου παρόλο που είναι πολύ μορφωμένος άνθρωπος, όταν του είπα ότι θέλω να ασπαστώ την Ορθοδοξία μου είπε: « Τι εννοείς; Αυτό δεν υπάρχει στη φύση!» Παρόλα αυτά η συνομιλία μας τον προβλημάτισε. Σε λίγες εβδομάδες ο πατέρας μου πήγε στην Τουρκία. Όταν πήγε εκεί ζήτησε από τον ταξιτζή να τον μεταφέρει σε μια Ορθόδοξη εκκλησία για να παρακολουθήσει μια λειτουργία. Μετά πήγε με πλοίο στους Αγίους Τόπους όπου έκανε το ίδιο πράγμα. Από τότε η Ορθοδοξία έγινε γι αυτόν πραγματικότητα.
Η μητέρα μου με υποστήριξε από την πρώτη στιγμή. Ενδιαφερόταν για την Ρωσία και είχε διαβάσει πολλά. Είχε διαβάσει με μεγάλο ενδιαφέρον ένα βιβλίο για τις δραστηριότητες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλάσκα. Όταν ο επίσκοπος Αντιοχείας, Αντώνιος Σιετράουι, κατά την πρώτη επίσκεψη του στη Γουατεμάλα, βάπτισε ορισμένους Άραβες , η μητέρα μου έγινε δεκτή στη Ορθόδοξη Εκκλησία και βαπτίστηκε. Αργότερα βαπτίστηκε και ο πατέρας μου.
-Πώς συνδεθήκατε με την Εκκλησία της Αντιοχείας;
-Η αδελφή Μαρία και εγώ αποφασίσαμε να ιδρύσουμε ένα ορθόδοξο μοναστήρι στη Γουατεμάλα. Στην επιστροφή μας από το Ισραήλ σταματήσαμε στην Ελβετική πόλη Σιαμπεζί, όχι μακριά από τη Γενεύη, όπου επισπευτήκαμε τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό Παπανδρέου της Ελβετίας, που υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ευλόγησε την ίδρυση του μοναστηριού μας και μας είπε ότι έπρεπε να συνδεθούμε με ένα από τα ορθόδοξα Πατριαρχεία. Αυτό όμως δεν ήταν εύκολο. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες που βρίσκονταν στην Γουατεμάλα δεν είχαν τότε μεγάλο ενδιαφέρον για τον τοπικό πληθυσμό. Το Πατριαρχείο Κων/λεως υπηρετούσε τους Έλληνες, το Πατριαρχείο της Αντιοχείας τους Άραβες, της Ρωσίας του Ρώσους. Μόνο ύστερα από δέκα χρόνια επίμονης παράκλησης γίναμε δεκτοί από Τον Μητροπολίτη Αντιοχείας, Αντώνιο. Για την ίδρυση της Εκκλησίας χρειαζόμαστε 25 υπογραφές από πολίτες της Γουατεμάλας. Δεν είχαμε τόσους ενορίτες. Γι αυτό οι συγγενείς μου, οι συγγενείς μιας άλλης μοναχής, της αδελφής Υβόνης, και οι φίλοι μας, υπέγραψαν την αίτηση.
-Γιατί διαλέξατε τον αρχαίο Ρωσικό αρχιτεκτονικό τύπο για την εκκλησία σας;
-Ειλικρινά αγαπούμε τη Ρωσία και την Ορθόδοξη Εκκλησία της. Οι σταυροί στους τρούλους είναι Βυζαντινοί αλλά όλα τα άλλα είναι Ρωσικά: η αρχιτεκτονική, οι αγιογραφίες και οι τοιχογραφίες. Όταν ο κόσμος δει τους τρούλους, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι πρόκειται για Ρωσική εκκλησία. Η ενορία μας κρατά τις Ρωσικές παραδόσεις στη λειτουργία, το Ιουλιανό ημερολόγιο και οι μοναχές φορούν το Ρωσικό μοναχικό ένδυμα.
-Πού βρίσκεται το μοναστήρι σας;
-Το κτίσαμε 20 χλ από τη πόλη Γουατεμάλα, στη κορυφή ενός λόφου. Γύρω υπάρχουν δάση και όχι πολύ μακριά η λίμνη Αματιτλάν. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, παρόλο που είναι αλήθεια ότι δεν αρμόζει εντελώς ο χώρος για ένα κοινόβιο γιατί είμαστε τόσο κοντά στην πόλη και επηρεαζόμαστε από τα προβλήματα των προαστίων μιας λατινοαμερικάνικης μεγαλούπολης- τον υπερπληθυσμό και το εμπόριο ναρκωτικών.
-Πόσο μεγάλη είναι η αδελφότητα;
-Τρείς μοναχές ζουν στο μοναστήρι. Εκτός από μένα, είναι η αδελφή Μαρία που είναι από τις Φιλιππίνες και η αδελφή Ιβόνη που εντάχθηκε στο μοναστήρι πέντε χρόνια από την ίδρυσή του. Είναι από τη Γουατεμάλα με Γερμανικές ρίζες. Νωρίτερα είχαμε περισσότερες μοναχές.
-Ποιος λειτουργεί στην εκκλησία;
- Δεν έχουμε ένα μόνιμο ιερέα ακόμα. Δύο φορές το μήνα, ομάδες ιεραποστόλων μας επισκέπτονται από την Αμερική, την Νορβηγία, την Ιαπωνία και αλλού. Αυτοί πάντοτε έχουν ιερέα μαζί τους. Έρχονται επίσης Ρώσοι ιερείς- ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου και Παύλου του Γιάρτσεβο της περιοχής Σμολένσκ, και ο πρωτοπρεσβύτερος Ιγόρ- εθελοντής στο τμήμα ιεραποστολής της Κεμέροβο.
- Πέστε μας παρακαλώ, λίγα λόγια για το ορφανοτροφείο του μοναστηριού σας.
-Το ορφανοτροφείο μας είναι το παλαιότερο και το μεγαλύτερο στη χώρα και βρίσκεται στην καρδιά της πόλης Γουατεμάλα. Ο πρόγονός μου Ραφαήλ Αγάου το οργάνωσε το 1857. Ήταν φιλάνθρωπος και πολύ ευσεβής άνθρωπος. Από τη Γαλλία όπου βρισκόταν, προσκάλεσε μοναχούς από τον οργανισμό Καριτάς να αναλάβουν την λειτουργία του . Το 1960 η κυβέρνηση απέλασε τους μοναχούς και ανέλαβε η ίδια την λειτουργία του. Σαράντα χρόνια αργότερα ο πρόεδρος ‘Αλβαρο Αρχού, παρέδωσε το ορφανοτροφείο που ήταν σε φρικτή κατάσταση στη μονή. Αμφιβάλλω αν άλλος πολιτικός μπορούσε να το κάνει αυτό, γιατί φοβούνται τους ορθόδοξους. Ο Αρχού δεν φοβόταν γιατί υπήρχαν στην οικογένεια του ορθόδοξοι.
Εξ αιτίας των αλλαγών στην κοινωνική πρόνοια, το ορφανοτροφείο μας άρχισε να λειτουργεί περισσότερο σαν οικοτροφείο. Στα δώδεκα χρόνια, χίλια περίπου παιδιά από φτωχές και δυσπραγούσες οικογένειες πέρασαν από εδώ. Όλα τους έχουν μεγαλώσει μέσα στο ορθόδοξο πνεύμα. Πολλά επιστρέφουν στους γονείς τους, αλλά δεν διακόπτουν τους δεσμούς με το μοναστήρι και συνεχίζουν να πηγαίνουν στην εκκλησία τις Κυριακές. Πάνω από τριακόσια παιδιά έχουν υιοθετηθεί από ορθόδοξες οικογένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο ρώσος πρέσβης στη Γουατεμάλα, Νικόλας Βλαντιμίρ, με πληροφόρησε ότι η κυβέρνηση παραχωρεί υποτροφίες για ανώτερη εκπαίδευση στη Ρωσία σε παιδιά από ξένες χώρες και έτσι έχουμε εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία. Δύο από τα παιδιά μας έχουν έρθει μαζί μας στη Μόσχα. Θα αρχίσουν να σπουδάζουν πληροφορική και μηχανολογία στο Ρωσικό πανεπιστήμιο τον Σεπτέμβριο.
-Πώς είναι οι σχέσεις του μοναστηριού με την Καθολική Εκκλησία;
-Εμείς έχουμε μια φιλική και θερμή στάση απέναντί τους αλλά η Καθολική Εκκλησία μας πολεμά σιγανά και μυστικά. Για παράδειγμα όταν στείλαμε την αίτηση μας για εγγραφή της ενορίας στο Υπουργείο Εξωτερικών δεν γνωρίζαμε για πολλά χρόνια τι συνέβη. Όταν ο πρόεδρος Αρχου ζήτησε να αναλάβουμε το ορφανοτροφείο, του είπα ότι δεν μπορούσαμε γιατί επίσημα δεν υπήρχαμε. Ο πρόεδρος ανέλαβε μέσω του δικηγόρου του να λύσει το πρόβλημα. Όπως φάνηκε τα έγγραφα μας είχαν εξαφανιστεί από την Καθολική Εκκλησία. Ευτυχώς ο πρόεδρος αναγνώρισε την ενορία της Αγίας Τριάδος επισημα με ειδική άδεια. Οι προτεσταντικές ομάδες, που αριθμούν εκατοντάδες, δεν ανησυχούν τους Καθολικούς. Η ορθοδοξία τους φοβίζει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι πίσω από αυτό αλλά ο κυριότερος είναι ότι η Καθολική ιεραρχία φοβάται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα μεταπείσει μερικούς από το ποίμνιο της. Κάτι που ο Καρδινάλιος της Γουατεμάλας παραδέχτηκε στο Ρώσο πρέσβη.
Παρόλα αυτά είναι αδύνατο να μην ερχόμαστε σε επαφή με την Καθολική Εκκλησία. Ο καθολικισμός ηγεμονεύει στην Γουατεμάλα. Ο πατέρας μου είναι πολιτικό πρόσωπο, εγώ ήμουν Καθολική μοναχή για δεκαέξι χρόνια, ο Καρδινάλιος είναι εξάδελφος του νονού μου και με γνωρίζει από παιδί.
-Ποιες κατά τη γνώμη σας είναι η προοπτικές της Ορθοδοξίας στη Γουατεμάλα;
-Πιστεύω ότι η Ορθοδοξία έχει λαμπρό μέλλον στη χώρα. Δύο ιερείς, ένας πριν από είκοσι χρόνια, και ένας πρόσφατα εντάχθηκαν ανεπίσημα στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό και μετέφεραν και το ποίμνιό τους μαζί. Συνολικά πάνω από εκατό χιλιάδες άτομα. Θεωρούν τους εαυτούς τους Ορθοδόξους, παρόλο που επίσημα δεν εντάχθηκαν στην Ορθοδοξία και απ ό,τι γνωρίζω δεν ξέρουν πολλά πράγματα από τον ανατολικό χριστιανισμό. Μεταξύ τους υπάρχουν Λατίνοι-απόγονοι των Ισπανών- και Ινδιάνοι. Και οι δύο ομάδες προτίθενται να ζητήσουν ένταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την επίσκεψή σας στη Ρωσία;
-Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που νιώθω ενόσω βρίσκομαι εδώ. Ξαφνιάζομαι από το καθετί: την αρχιτεκτονική των πόλεων, τη φύση. Ειδικά με εντυπωσιάζει η ευσέβεια των ανθρώπων και η βαθειά τους πίστη που έχουν διατηρήσει παρόλο το άθεο κομμουνιστικό καθεστώς.
Συνέντευξη στον Μικέλ Παλάτσιο.
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Όλγα Κόκκινου, δημοσιογράφος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Σελίδες από το -Οδοιπορικό



visit tracker



Κυκλοφόρησε το τεύχος 31 (Aπρίλιος-Μάιος -Ιούνιος 2010.)του "Οδοιπορικού Ορθοδόξου Ιεραποστολής στην Ανατολή" του Πατριαρχιακού Ιδρύματος Ορθοδόξου Ιεραποστολής Άπω Ανατολής.Τα περιεχόμενα του τεύχους αυτού είναι:

1.Μήνυμα Αναστάσεως.(Άρθρο του κ.Ανδρ.Χελιώτη).

2.Ιεραποστολικά νέα από τις Μητροπόλεις Χόνγκ-Κόνγκ και Κορέας.
3.110 χρόνια Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην Κορέα.(Μικρό αφιέρωμα στις εκδηλώσεις στην Ελλάδα ,με αφορμή την συμπλήρωση 110 χρόνων της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Παρουσίας στην Κορέα.)


4.Η Ιστορία ενός Κορεάτη Αγιοταφίτη.(Ο Αγιοταφίτης π.Ιερόθεος περιγράφει σε Κορεάτες, κατά την επίσκεψή τους στα Ιεροσόλυμα,ένα συγκλονιστικό γεγονός της ζωής του)

5.Γνωρίσματα της σύγχρονης Ορθόδοξης Ιεραποστολής (Γεωργ.Πατρώνου-μέρος 9ο)

6.Από την Ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κορέας-0 π.Βόρις Μούν,ο ταπεινός λευίτης.Αρθρο του κ.Α.Χ.



Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Ενα αξιόλογο άρθρο για την Ιεραποστολή



π.ΙΩΝΑΣ
ειναι καιρός να καταλάβουμε ολοι οτι η ιεραποστολή δεν ειναι πάρεργο στην εκκλησία αλλα η κατεξοχήν δραστηριότητα της (φυσικά μετα την θ.λειτουργία) , κατα την εντολή του κυρίου, ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ. δεν ειναι προσυλητισμός, ουτε υπερφίαλη παρουσίαση του χριστιανισμού με ακρα περιφρόνηση προς την πιστη και την κουλτουρα των αλλων, αλλα ταπεινη προσφορα μαθητειας , διαλογου, προσληψης και μεταμόρφωσης μεσα στο φως του χριστου των διαφορετικών θρησκειων η και αθεισμων της εποχής μας. οπως εκαναν οι μεγαλοι πατερες του 4 αιωνος και εξεφρασαν τα δογματα και της αληθειες της πιστης μας , χρησιμοποιωντας καταληλλα την ελληνικη γλωσσα και φιλοσοφία της εποχης. οταν λεω προσληψης , δεν εννοω θρησκευτικό συγκριτισμό αλλα εννοω την μελετη των ιδεων των αλλων και την αντιστοιχη θεολογικη επεξεργασία και απαντηση -οχι πολεμικη- αλλα ολοκληρωση που παντοτε εχει και πρεπει να εχη ο χριστιανισμός. πχ. ολοι οι ανατολικοι λαοι , λογω του βουδισμου, μιλουν για την κενωση, αλλα ποια μεγαλυτερη κενωση υπαρχει απο την κενωση του Πατρος, να δινη τα παντα στον Υιο και στο αγ πνευμα, ποια μεγαλύτερη κενωση υπαρχει απο το ο θεος να γινεται ανθρωπος? δεν προτιθεμαι φυσικα να αναπτυξω εδω τετοιο θεμα, αλλα να δωσω ενα μικρό παραδειγμα προσέγγισης των αλλων μεσα απο τις δικες τους εννοιες.
θυμαμαι απο τοτε που ημουν παιδι οτι την εβδομάδα της εξωτερικης ιεραποστολης εξω απο τον ναο της γειτονιάς μου στην πατρα, εβλεπα μια αφισα με ενα ρακενδυτο πεινασμένο παιδακι να ζητιανευει. και ο κοσμος εβαζε λεφτα στον δισκο που περιφερόταν.
αλλα εχοντας σημερα την πειρα (πικρή, με πολλες αποτυχίες) αλλα και την τιμη της ιεραποστολης, θα ελεγα οτι αυτη η αφίσα δεν εκφράζει καθόλου το πνευμα της ιεραποστολης , παρολο που εκφραζει μια πρακτικη αληθεια των αφρικανκων χωρων. αλλο ιεραποστολη, αλλο φιλανθρωπια. και τα δυο χρειαζονται στην εκκλησία αλλα δεν μπορει να συγχεονται. οι αποστολοι τα ξεχωρισαν και χειροτόνησαν διακόνους γιαυτη την δουλεια, και συνέχισαν το κηρυγμα της αληθειας, παντου, σφραγίζοντας το με την ζωη τους.
δυστυχως στην ελλαδα απο οτι ξερω, η διακριση αυτη δεν ειναι τοσο προφανής. ο κοσμος ειναι πρόθυμος να δωση χρήματα, αλλα τιποτε παραπανω. (φυσικα υπαρχουν εξαιρεσεις) θεωρειται ενα κομματι της φιλανθρωπίας.
τιποτα παραπάνω. υπαρχουν και οι φανατικοι που θεωρουν οτι η εκκλησια και η θεολογια εχουν ηδη τελειωσει εδω και χιλια χρονια, και το κριτηριον και μετρον ορθοδοξιας ειναι το μηκος της γενειαδας και το μισος κατα των αιρετικων, και η ταυτιση του χριστιανισμου με την ελλαδα (εθνοφυλετισμός) χωρις να υποψιάζονται μηπως απεχουν οι ιδιοι απο την ορθοδοξία, μηπως εχουν συγχισει ιστορικές συγκυρίες με τα δογματα της εκκλησιας.
εκπλησσομαι οταν ανακαλυπτω ποσο υπεροχη ειναι η θεολογία της εκκλησίας, προσπαθωντας να δωσω , οσο μπορω , απαντησεις στα ερωτηματα και τον διαφορετικο τροπο σκεψεως των ανθρωπων εδω.
η ιεραποστολή δεν ειναι κηρυγμα οπως στον ναό την κυριακή, οπου και συμφωνα με τον νομο απαγορευεται ο αντίλογος, ετσι που ο παπας μπορει να λεει οτι θελη εστω και μη προετοιμασμενος (και δυστυχως οχι λιγες φορες λεει ανοησίες…) ειναι διάλογος. δεν μπορει απλα να λες τι πιστευεις και να απαιτης να ακολουθησουν και οι αλλοι. θελει διάλογο να τους πεισης (και βεβαια τελικα η χαρις του θεου πειθει , αλλα οχι μηχανικα, αλλα βασισμένη στους σπορους της αληθειας, την συνομιλια, την ειλικρινη προσπαθεια κατανοησης του αλου)
ξενυχτώντας στο διαβασμα, ανακαλύπτω γιατι αξιζει τον κόπο να ειναι καποις ορθόδοξος και ιεραπόστολος , εστω και αναξιος. δεν ειμαι υπάλληλος, δεν το κανω γιατι ειναι η δουλεία μου, . δεν εχω καμια περιουσία, περα απο τα ρουχα που φοραω και ενα notebook. και ομως καθε μερα, ανακαλυπτω νεες πτυχες της απεραντης αγαπης του θεου, της ανυπερβλητης ορθοδοξης θεολογίας . ειναι γιατι, προσπαθω να την κανω κατανοητη στους αλλους που δεν ξερουν ελληνικα, και που σκεπτονται διαφορετικα, και ετσι οφελουμαι και εγω.
και νομίζω οτι αν αντι για την συμπαθη αλλα και πολύ ταπεινωτική για τους αφρικανους αφισα με το ρακενδυτο παιδακι, υπηρχε κατι αλλο, κατι σαν τον συγχρονο κοσμο της τεχνολογίας , της οικονομίας , του ιντερνετ, της παγκοσμιοποιησης να ζητουν λογο θεου, λογο ζωης και υπαρξης , θα ηταν καλυτερα. και πιο ωφελημο πρακτικα, διοτι τα παιδια σας νομίζω εκει ανοικουν, στον συγχρονο αυτο κοσμο, που εχει την δικη του διαλεκτο και τροπο σκεψεως. και ισως τοτε να μην ειχε νοημα ο τιτλος “εξωτερικη” ιεραποστολη , αλλα απλα, ιεραποστολη. για ολους.
δεν υπαρχει πια “εξωτερικη” και “εσωτερική” . η παγκοσμίοποιηση, καλη η κακη, καταργει τα ορια, το ιντερνετ εκανε τον πλανητη ενα κοματακι, εξω , δηλ μεσα στο σπιτι μας.
γιαυτο δεν μπορουμε να λεμε οτι εμεις ΔΕΝ ειμαστε ιεραποστολοι, δεν μας νοιαζει τι λενε η πιστευουν οι αλλοι.
υποψιάζομαι οτι πολλοι δεν μπορουν να αρθρωσουν απαντησεις λογικές σε νεους ανθρωπους και ιδεολογίες. αλλοι κρυβουν την αγνοια τους (δηλ την λειψη και ασθενικη τους πιστη η και ακομα την αιρεση τους που φυσικα δεν γνωριζουν οτι ειναι αιρεση) πισω απο το ετσι το βρηκαμε ετσι (δηλ χειροτερο αφου παντα υπαρχει φθορα) θα το αφησουμε, αλλοι πισω απο τον τραντισιοναλισμό, (αλλα γινονται γραφικές φιγουρες και χανουν τα παιδιά τους) αλλοι πισω απο τον μοναχισμό , αλλα χωρις να τον γνωριζουν πραγματικα, χωρις να ειναι μοναχοι, υποδυομενοι τους (ενω ειναι εγγαμοι) μοναχους και ζωντας ετσι μια σχιζοειδη ζωη, προβαλοντας βιωματα και πρακτικες μοναχών , των οποιων γινονται τραγικες καρικατουρες. (παρακαλω να μην παρανοησετε τα γραφόμενα μου . ειμαι μοναχός αμαρτωλός αλλα αληθινος, με κανονικη κουρα, και τα λεω αυτα οχι μονο ως μοναχος αλλα και ως πνευματικός πουθ εχω δει και ακουσει πολλες τετοιες τραγικες καταστασεις) . και βεβαια πολλες αλλες καταστάσεις που δεν εχει νόημα να περιγραψω εδω, ανεφερα μονο μερικά παραδειγματα.
περισσότερο απο τα πεινασμένα παιδακια, πεινανε ΟΛΟΙ οι μορφωμενοι, ολα τα εθνη για την αληθεια του χριστου. και περιμένουν ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. σε πολλα ερωτηματικα.
τι ειναι ζωη?
ποιο ειναι το νοημα της ζωης?
τι ειναι ο θανατος?
τι ειναι αγάπη?
τι ειναι πρόσωπο?
κτλ.
για να απαντησουμε χρειαζεται πολυ ταπεινωση και πολυ ξενύχτι. δεν ειναι καθόλου ευκολο. αλλο η απαντηση απο μας για μας , μεταξυ δυο πιστων , στην πραγματικότητα δεν προκειται να διαφωνησουν, και αλλο σε αυτον που δεν ειναι ορθόδοξος. μερικοι μου στελνουν καποιους διαλόγους (τους ευγνωμονω βεβαια , διοτι ελαχιστοι στελνουν κατι , εστω και λαθος, ειναι τεραστια παρηγορια και βοηθεια για μενα) που ομως δεν μπορουν καν να χρησιμοποιηθουν σε λογικη συζητηση με μη ορθόδοξο. αλλα ομως θα αναγκαστουν να απαντησουν στα παιδια τους, στα εγγόνια τους ,η στον γειτονα μεταναστη που δεν ειναι ορθόδοξος, που εχει αλλη θρησκεία, και τρόπο σκεψης, και που οι περιστάσεις το εφεραν να ειναι γείτονας , συνάδελφος , φίλος η συζυγος.
τοτε βλεπετε οτι ο ΚΑΘΕΝΑΣ πρεπει να ειναι ιεραπόστολος, και μαλιστα συνειδητός, δεν μπορει να λεει, αντε στην εκκλησια στον παπα, διοτι ο αλλος δεν ειναι χαζός. καταλαβαινει οτι ο ανθρωπος που τα λεει αυτα ΔΕΝ πιστευει πραγματικα, χρειαζεται απλα μια θρησκεια για να εχει ετοιμες -σαν σκονακι- μερικες απαντησεις στα μεταφυσικα ερωτηματα, και να βουλωνη με αυτες τις κραυγες και ψιθυρους της συνειδησης του οταν τον πιανουν σε καποιες στιγμες που δεν δουλευει η δεν βλεπει τηεοραση.
θυμάμαι με συγκινηση παντα ενα μεσημέρι , ημουν στην 2α γυμνασιου οταν μας μιλησαν για την εξωτερικη ιεραποστολή, ηταν ο καθηγητης μου κ. κοκαλιαρης, καλη του ωρα οπου και ναναι. θυμαμαι ακομα, ποτε δεν ξεχασα , μιλησε για τον Αιδεσιο και τον Φρουμεντιο , τα δυο αρχοντοπουλα του βυζαντιου που εγιναν οι φωτιστες της αιθιοπίας. απο τότε ηθελα μα …. ηξερα πως δεν ημουν αξιος. τελικα τα εφερε η ζωη και ειμαι εδω, προσπαθωντας…. τα λαθη πολλα….
η αναξιοτητα μου το μεγαλυτερο εμποδιο….
ευχαριστω ολους που συμπαραστάθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο ως τωρα και συμπαρίστανται ακόμα.
ευχομαι η ευλογια της ιεραποστολης να σας συντροφεύη

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου